Od Mojżesza możemy się nauczyć, że modlić się znaczy rozmawiać z Bogiem. Przy płonącym krzewie Bóg wszedł w autentyczny dialog z Mojżeszem i zlecił mu zadanie. Mojżesz wysuwał obiekcje i stawiał pytania. Wreszcie Bóg objawił mu swoje święte imię. Podobnie jak wówczas Mojżesz nabrał zaufania do Boga i całkowicie oddał mu się na służbę, tak samo i my powinniśmy się modlić.

Biblia wymienia imię Mojżesza 767 razy – jest tak ważny jako oswobodziciel i prawodawca dla ludu Izraela. Równocześnie Mojżesz był wielkim rzecznikiem swojego ludu. Na modlitwie dostał zadanie do wykonania, z modlitwy czerpał siłę. Mojżesz miał bardzo osobisty kontakt z Bogiem: „Pan rozmawiał z Mojżeszem twarzą w twarz, jak rozmawia się z przyjacielem” (Wj 33, 11a). Zanim coś przedsięwziął czy miał pouczyć lud, ruszał na górę, aby się modlić. Jest zatem wzorem człowieka modlitwy kontemplacyjnej.

Mojżesz – ocaleniec, wychowanek dworu, obrońca rodaka, zabójca, uciekinier, pasterz, mąż i ojciec, oswobodziciel, cudotwórca, wódz ludu... Przyjaciel Boga?

Jak zawsze – to Bóg był pierwszy. Zatrzymał uwagę pasterza i doprowadził do spotkania (Wj 3-4). Wcześniej „Mojżesz nie miał okazji spotkać się z Bogiem i znał Go tylko z przekazów ustnych Izraelitów, ale miał świadomość, że to jego Bóg” [M]. Doświadczył na sobie, jak kolosalna różnica istnieje pomiędzy wiarą, że Bóg jest, a wiarą Bogu. Rozmowa z Ukrytym w płonącym krzewie jest początkiem ich niezwykłej, bezpośredniej i wymagającej przyjaźni. [J].

Mojżesz jest świadomy, z Kim rozmawia. Otrzymuje od „Boga Abrahama, Izaaka i Jakuba” zadanie, które zdaje się przekraczać pod każdym względem jego możliwości. „Próbuje różnych wymówek, chce przekonać Boga, że jednak nie on powinien to uczynić” [I]. Nie zachowuje się jak przed bezwzględnym władcą lub pracodawcą, któremu nie może się sprzeciwić. Nie gra też lepszego i mężniejszego niż jest. Chwilami w tej rozmowie okazuje się „dość nieporadny, ujawnia niską samoocenę, poczucie niezdolności działania, wydaje się wręcz marudny i nieustępliwy” [D] w próbach odmowy.

A Pan? „Argumenty Boga są jasne. Twierdzisz, że nie dasz sobie rady? Ja Ci pomogę. Twierdzisz, że jesteś za słaby? Ja Cię umocnię. Twierdzisz, że jesteś kiepskim mówcą? Pokieruję Twoim językiem lub znajdę Ci kogoś, kto powie to, co Ty powinieneś” [D] Bóg nie zaprzecza trudnościom. „Cierpliwie czeka, nie pogania. Jedyne co robi, to ukazuje, że z Nim można wszystko. Taki nietypowy «handel wymienny». Zaufaj, a dam” [D].

Zapewnienie, które Mojżesz słyszy kilkakrotnie, brzmi: „Ja będę z tobą”. Dlaczego Bóg powtarza to zdanie jakby było ono ważniejsze od rozwiązania przewidywanych przez Mojżesza trudności? Słowa te zdradzają prawdziwą przyczynę zdroworozsądkowych wymówek. Zadanie postawione przez Boga wymaga od Mojżesza najpierw „pokonania własnego lęku przed Egipcjanami. Jego lęk przed powrotem do Egiptu jest większy, niż przed samym Bogiem” [M].

„Było to spotkanie właśnie twarzą w Twarz – jak przyjaciel z przyjacielem” [I]. W życiu Mojżesza takich spotkań będzie wiele – on będzie tych spotkań szukał, będzie chodził do Pana do Namiotu Spotkania, będzie stawał przed Nim z prośbami, obawami, wyrzutami, pytaniami, sugestiami, obroną ludu, przebłaganiem za lud... A Pan będzie schodził do Namiotu na spotkanie z Mojżeszem za każdym razem, gdy człowiek-przyjaciel podejdzie…

„Mojżesz wydaje mi się najbardziej ludzki z tych, których dotychczas spotkania z Bogiem widziałam… jego sposób rozmowy i fakt, że się boi, najmocniej przemawiają. Może dlatego, że wiemy «jak zachowuje się święty» wobec Boga, a nie do końca zdajemy sobie sprawę, z czego wynika zachowanie nasze, tzw. zwykłych ludzi (można nie wpaść na to, że przyczyna przewidywań, które nas zatrzymują – to strach! A przecież to najbardziej ludzka cecha)” [N].

Więc – nie bój się bać przed Bogiem… To początek prawdy w spotkaniu. To zalążek przyjaźni. To sytuacja w której usłyszysz: „Ja będę z Tobą”.

D – Dorota, lat 19; I – Iwona, lat 18; J – Jakub, lat 17; M – Mateusz, lat 17; N – Natalia, lat 18;